JazzTimes
Five years ago, golden-voiced Dutch beauty Fleurine doubled with pianist Brad Mehldau, serving as coperformer, coarranger and on two tracks cowriter, for the mesmerizing Close Enough for Love, teaching us, among other things, that Supertramp’s “The Logical Song” could be transformed into five-and-a-half minutes of poetic longing and that Jimi Hendrix, Antonio Carlos Jobim and Michel Legrand made for contented neighbours.
Now with Fire, her equally sublime American debut produced by Robert Sadin (whose long list of critical and popular accomplishments includes Wayne Shorter’s Algeria), she continues to practise her cunning brand of vocal wizardry,
both with Mehldau (he joins her for three tracks) and without (working variously with such other ace accompanists as tenor saxophonist Seamus Blake, accordianist Gil Goldstein and her decade-long sidemen, guitarist Jesse van Ruller and bassist Johan Plomp on 3 originals and 9 covers. Apart from the cuddly self-composed “Hey Little Girl”, the vibrant “Voce” which she crafted in tandem with Jose Luis Lopretti, and the like-minded, if distinctly mellower, Jobim classic ” So tinha de Ser com Voce” the emphasis is, in the spirit of that Supertramp cover, on contemporary pop hits cleverly reimagined. The Springsteen-penned title track is reworked as a sultry samba, Frampton’s “Show me the Way” is rewrapped in gossamer as is Pretenders’ “Brass in Pocket, Nick Drake’s “Fruit Tree” is kissed with a gentle autumn chill and Paul Simon’s “Still Crazy After All These Years” is, apropos its title, injected with a hint of lunacy.
Los Angeles TIMES
“[Fleurine’s]}emphasis is on musicality; in each case, her warm, enveloping sound and gentle, rhythmic drive transform the songs into something well beyond the original sources. And the inclusion of some well-crafted originals, attest to the broad reach of her talents” –
Don Heckman, LA Times
AVANTGARDE
(maart 2004):
“Critici, fans , degene die haar voor het eerst horen- iedereen is het erover eens: Fleurine is Neerlands First Lady of Jazz. Op haar Cd “Fire” speelt ze met popsongs uit haar jeugd.”
TROUW
“Diepgang, gevoel en techniek zijn allen overvloedig aanwezig bij Fleurine.”
ELSEVIER MAGAZINE
“Met speels gemak maakt ze jazz van popstandards als Fire (Bruce Springsteen) of Still Crazy after All Those Years (Paul Simon). Ze doet dat zo overtuigend dat het nauwelijks voorstelbaar is dat die nummers ooit géén jazz waren -iets wat aan haar warme, romige swing valt toe te schrijven, maar ook aan liefdevolle begeleiders als gitarist Jesse van Ruller. Fleurine is voorzien van een stemgeluid dat klinkt alsof een engel bezit heeft genomen van de huiskamer.”
VOLKSKRANT
“Nederlands ‘jongste Jazzdiva’ verrastte bovenal door haar virtuoze timing.”
HP-MAGAZINE (Amanda Kuyper)
It suddenly seemed quiet around Fleurine. The New York based vocalist took her time for her third album, toured abroad and entered into Motherhood. The latter results in a ripened, mature sounding Fleurine on her new release Fire ( CDT2990447).
Her interpretations were always sound but there is something in her delivery here that’s more haunting.She chose eclectic material, which at first seems all over the map, but she weaves the songs together into a cohesive whole through her intimate approach.
Fleurine thrives on songs that sound subtle in their simplicity, and are accompanied effectively by topmusicians like pianist Brad Mehldau or guitarist Jesse van Ruller. Whether she sings in English, Portuguese or French it always results mesmerizing miniatures, that flourish in an intimate setting.
LINER NOTES – FIRE
With the abundance of records that are being produced today, it is rare to find a new record that seduces the listener from its very first note. When that feeling of rapture continues during the second song, and the third, and stays with you throughout all 12 tracks of the disc, you know you have been cast under a spell. And when on top of that it happens to be an album from a singer who comes from the ‘Jazz’-scene (a practical categorization but inessence a restrictive term), we find ourselves in the presence of a miracle, making ‘Fire’ one of the most exciting musical surprises of the moment.
Fleurine debunks the myth of the typical Jazz singer, and is closer to those for whom jazz is not part of an image, nor a finality, but rather a means -among others – to be used in the search for their art. This quality places her in the realm of artists like Joni Mitchell, Laurie Anderson or Marisa Monte. Each, in their inimitable style, is astute enough not to fall into any fixed category.
With “Fire’, Fleurine has created her own eclectic ‘songbook’. Inspired by classical music, swing, rock, and South American rhythms, she shapes her identity, transcending the genres. Fleurine’s musical integrity is the common denominator that makes all these genres into a cohesive sound that is distinctly hers.
From the opening track, Bruce Springsteen’s “Fire”, Fleurine’s gift of making songs her own, remodeling them with great refinement, becomes apparent. In this classic by “the Boss” she beguiles us with a subtle mix of nonchalance and persuasive conviction. As for “Show me the Way”: you need genuine talent to re-create a worldwide hit like this one and make the listener forget about the original version by Peter Frampton. Fleurine creates a breezy arrangement cast here in a completely different rhythmic setting. “Brass in Pocket” by The Pretenders and “Still Crazy After All These Years” by Paul Simon get a ‘make-over’ in a similar spirit. And there’s her decidedly more jazzy interpretation of John Guerin & Michael Frank’s “Don’t be Blue”, featuring Jesse van Ruller and Peter Bernstein, each respectively one of Europe and America’s most revered young guitar players today.
We are at the heart of the art of re-interpreting; these songs are getting a second life thanks to an ingenious arrangement ― as if the notes that they consisted of had not yet been squeezed out of all their substance or full emotional content. Just like Jimi Hendrix, who took Bob Dylan’s “All Along the Watchtower” and made it his own, or John Coltrane who sculpted the Broadway melody “My Favorite Things” into one of his signature hymns, or Jimmy Scott who transformed Prince’s “Nothing compares to you” into a cult hit: it’s the magic of music.
Fleurine has spun her musical web with high quality material, enhancing each song with a touch of her own poetry. Her version of Nick Drake’s composition’ Fruit Tree’ has a tip-toe like delicacy that touches on the sublime. “Après un Rêve”, written by Gabriel Fauré, is one of the album’s summits, achieving a perfect symbiosis between the harmonic alchemy of the French Master, Brad Mehldau’s treatment, and Fleurine’s sensual, mysterious voice. “So Tinha de Ser com Você” by Jobim is an ideal anchor point for the two other Brazilian influenced tunes, ‘Suavidade’ and ‘Você’, for which Fleurine penned part of the music and lyrics in Portuguese. On top of being a gifted musician, singer, arranger, and lyricist all at once (or even producer when it’s needed), Fleurine possesses true talent for composition, showcased in the moving “Hey Little Girl”, the elegant ballad that concludes this album.
The production of Robert Sadin is a model of musical restraint, resembling a marvelous piece of musical ‘haute couture .” Fleurine employs a varied tonal palette for her arrangements. The solid rhythm section of Jesse van Ruller and Johan Plomp are an integral part of the recording, providing a rich, flowing accompaniment for Fleurine, highlighted on some tracks by the subtle percussion and drums of Jeff Ballard, Seamus Blake’s soulful tenor saxophone and Gil Goldstein’s dramatic accordion.
With her natural, instinctive approach, her crystal timbre and distinguished sound, Fleurine draws us into her world, and with this intimate songbook she crosses boundaries, making it universal.
-Pascal Bussy
ELSEVIER MAGAZINE
De Nederlandse vocaliste Fleurine is voorzien van een stemgeluid dat klinkt alsof een engel bezit heeft genomen van de huiskamer.
Met speels gemak maakt ze jazz van popstandards als Fire (Bruce Springsteen) of Still Crazy after All Those Years(Paul Simon).
Ze doet dat zo overtuigend dat het nauwelijks voorstelbaar is dat die nummers ooit géén jazz waren -iets wat aan haar warme, romige swing valt toe te schrijven, maar ook aan liefdevolle begeleiders als gitarist Jesse van Ruller en haar partner, pianist Brad Mehldau.
Sjaak Roodenburg
HET PAROOL – 28-10 2003
Sinds haar amoureuze ontmoeting met pianist Brad Meldhau en haar verhuizing naar New York heeft Fleurine een behoorlijk spectaculaire ontwikkeling doorgemaakt.
Op haar nieuwste cd Fire klinkt ze nog steeds zuiver als een bergbeekje, en haar timing is ook nog steeds aangenaam goed, maar nu klinkt ze ook sexy .Haar songkeuze is ook spannender dan voorheen. Er zijn veel jazzmusici tegenwoordig die popnummers verjazzen, maar het pakt zelden goed uit. Vaak wordt de blanke pit uit de pop gehaald en vermalen in ingewikkelde jazzarrangementen.
Bij Fleurine blijven de nummers Fire van Bruce Springsteen, Fruit Tree van Nick Drake en Still crazy after all these years recht overeind. Met grote dank aan de bescheiden opstelling van de band, die niet eindeloos in soli op de loop gaan met de melodie. Brad Meldhau doet weer mee, net zoals de immer zorgvuldige gitarist Jesse van Ruller. Fire is een oprechte ode aan mooie liedjes.
DE TELEGRAAF – 30 oktober 2003
“Nederlandse tournee rond nieuwe cd”
“De oerschreeuw van FLEURINE”
HAAGSCHE COURANT
– De twee werelden van Fleurine – door Bert Jansma
Fleurine presenteert haar nieuwe cd tijdens concerten in o.a. Amsterdam op 31/10 (Meervaart); 1/11 Den Haag (Anton Philipszaal); 16/11 Rotterdam (Calypso); 18/11 Utrecht (Vredenburg). Brad Mehldau is special guest in Den Haag, Groningen en Utrecht. Voor Den Haag, waar de officiele presentatie van de nieuwe cd zal plaatsvinden, heeft Fleurine een speciale (muziek)studentenprijs van vijf Euro bedongen. Zie ook: http://www.fleurine.com
‘Fire’ heet de nieuwe cd van Fleurine. De in New York woonachtige jazz-zangeres koos er liedjes voor van de helden die ze zich herinnerde van vroeger. ‘Je wilt het zo doen dat het geen slap aftreksel wordt van het origineel.’
Zangeres Fleurine denkt internationaal. Moet ze wel, want ze woont nu alweer jaren in New York. Maar de Nederlandse Fleurine heeft eigenlijk nooit anders gedaan dan het beste van twee werelden combineren. Een Europese gevoeligheid en ‘the American experience’. Internationale festivals, beroemde jazzclubs als Birdland en Blue Note werden haar werkterrein. Maar ze is nu terug in Nederland voor een aantal concerten. Mét een nieuwe cd, ‘Fire’.
Al op haar eerste cd ‘Meant to be’ speelden Amerikaanse jazzgroten als Christian McBride en Tom Harrell mee. Het werd het best verkochte jazzdebuut in Nederland. “Een super-gelukstreffer”, noemt ze de cd zelf. “Ik kon de oren en de kunde van de Amerikaanse producer en Grammy Award-winnaar Don Sickler gebruiken. Ik had zelf nog helemaal geen idee hoe ‘t zou gaan klinken met die Amerikanen. Ik had niet zo’n concept in m’n hoofd.”
Voor ‘Fire’ had Fleurine dat wél. Maar ook daar speelde een toevallige ontmoeting een rol. In een New Yorkse studio was ze bij de opnames van Wayne Shorters ‘Alegría’. En daar liep ze producer Robert Sadin tegen het lijf. Arrangeur, componist en producer voor ‘Alegría’, maar ook voor Herbie Hancocks ‘Gershwin’s world’, voor Wynton Marsalis en Dee Dee Bridgewater. “Veel over je gehoord, maar nog nooit iets ván je gehoord”, zei Sadin, “stuur me ‘ns een plaatje.”
Fleurine was inmiddels al enkele jaren getrouwd met pianist Brad Mehldau, toegejuicht als een van de interessantste improvisatoren in de jazz, en had met hem de duo-cd ‘Close enough for love’ gemaakt. En ze was zwanger. “Zes maanden al en ik had een behoorlijke buik. Ik dacht: Tja, die Amerikanen zijn altijd heel spontaan maar je weet nooit hoe serieus je ze moet nemen. Die man ontmoet dagelijks nog wel tien mensen tegen wie hij dat roept. M’n hoofd stond er toen niet zo naar. Maar thuis zei Brad: moet je meteen doen, een fantastische producer.”
Ze beviel van haar dochtertje Eden, kwam thuis en vond haar antwoordapparaat vol met boodschappen van Mr. Sadin. Fleurine, lachend: “Ons antwoordapparaat slaat al na een minuut af en hij heeft ettelijke keren moeten bellen om z’n verhaal af te maken. Hij had de cd van Brad en mij gehoord, vond ‘m erg mooi en wilde praten.”
Dit keer wist Fleurine wél wat ze wilde. “Ik wilde absoluut de musici vragen met wie ik al jaren in Nederland speel: gitarist Jesse van Ruller en bassist Johan Plomp. Voor Jesse had ik al veel moeite moeten doen om hem op m’n eerste cd te krijgen, zijn debuut. Vlak daarna krijgt hij gelukkig die Thelonious Monk Award. Met Johan Plomp had ik nooit opgenomen, want ik werd in Amerika gekoppeld aan Christian McBride. Ik wilde documenteren wat wij in de tien jaar dat we samenwerken muzikaal hebben opgebouwd. En ik wilde Brad. Hij en ik zijn ook al zes jaar een stel. Ik wilde musici met wie ik echt iets heb, muzikaal zowel als persoonlijk. En vanuit die basis ging ik mijn muziek inkleuren. Op het soort geluid. De drummer had ik al meteen, Jeff Ballard. Omdat hij ook zo goed percussie speelt en dingen klein kan houden.”
Ze kleurde verder met Jose Lopretti, de Uruguyaanse accordeonist Gil Goldstein, gitarist Peter Bernstein en saxofonist Seamus Blake. Veel van de stukken op de nieuwe cd komen uit het pop-idioom. Peter Framptons ‘Show me the way’, ‘Brass in pocket’van Chrissie Hynde en the Pretenders, Nick Drake’s ‘Fruit tree’, Paul Simons ‘Still crazy after all these years’, Michael Franks’ ‘Don’t be blue’ en Bruce Springsteens ‘Fire’, ooit een giga-hit via The Pointer Sisters.
Moeder
“Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat ik moeder geworden ben”, begint Fleurine het verhaal van die keuze. “Je denkt terug aan je eigen jeugd. En de muziek uit die tijd. Ik had meestal muziek opgenomen van overleden helden uit de tijd van mijn vader. Thelonious Monk en zo. Toen ik op de cd ‘Close enough for love’ een stuk van Supertramp bracht kreeg ik zóóveel reacties. ‘Straight ahead’ – jazzliefhebbers vonden het merkwaardig. Maar het grootste deel van mijn vrienden houdt niet van jazz en zij vonden het leuk. Grappig, dacht ik, wanneer je zo’n bekend vehikel neemt en dáár jazz van maakt, dan wél. Inclusief een Brad Mehldau-solo en dat is ook niet het meest gemakkelijke voor beginnende jazzluisteraars. Ik wil de jazz absoluut niet de rug toekeren, tenslotte ben ik opgegroeid met jazz dankzij mijn vader en mijn grootvader die jazzfans waren. Maar ik wil laten zien dat je ook jazz kunt maken met liedjes uit eigenlijk elke tijd. In de jazz blijven musici vaak op diezelfde ‘standards’ hangen. En dat zijn tenslotte óók popliedjes. Maar dan uit de jaren dertig, veertig en vijftig.”
Ze herinnert zich hoe zíj ‘Fire’ onderging. Ergens aan het begin van de middelbare schooltijd. Jongens zagen meisjes voor het eerst staan. En brulden het refrein mee. Later ontdekte ze dat Springsteen het oorpronkelijk heel sober bracht. Met alleen gitaar. En ze zocht naar de manier om die stukken naar haar mond te zetten. “Een soort puzzeltje”, vertelt ze. “Die jazzstandards hebben als voordeel dat iedereen ze kent in al die verschillende uitvoeringen. Maar ik ken geen enkele andere versie van Peter Framptons ‘Show me the way’. En je wilt het zo doen dat je geen slap aftreksel wordt van het origineel, dat men je niet gaat vergelijken. Bij ‘Fire’ heb ik de spanning van dat hoogtepunt een beetje uitgesteld. Bij ‘Brass in pocket’ heb ik de tekst aangepast. Je hebt zangers die als acteurs zijn, die alles kunnen interpreteren. Dat ben ik niet. Ik zit niet in een musical, ik speel geen rol, ik moet mezelf kunnen zijn.”
Ze hoorde Gabriel Fauré’s klassieke ‘Après un rêve’ voor het eerst in de versie van Renée Fleming en Yves Thibaudet, ontdekte dat de Franse tekst ook nog prachtig was, had het thuis met Brad Mehldau aan de piano gezongen. “Niet als een hoge sopraan. Dat heb ik in m’n conservatoriumdagen wel geoefend, maar dat is niet echt opnemenswaardig. Ik heb ‘t een octaaf lager gezongen en dan versta je de tekst ook nog.” Ook dat kwam op de cd.
Trommeltjes
Fleurine probeert vanuit New York elk seizoen één keer naar Europa en Nederland te komen voor concerten. En tussendoor is er haar dochtertje Eden dat op een New Yorkse kleuterschool al driftig op trommeltjes slaat. “Zodra thuis de piano klinkt, begint ze met haar hoofdje te knikken. Tja, ze was drie weken en toen stond ze al in de reiswieg in de Village Vanguard. Ze heeft zeker tweehonderd concerten meegemaakt, de meeste uiteraard slapend.”
Slotliedje op ‘Fire’ is voor dochtertje Eden: ‘Hey little girl’: ‘Written by Mama, featuring Daddy’. Moeder Fleurine: “Het was het allereerste liedje van de cd dat ik af had. En ‘t heeft me muzikaal geprikkeld om ándere dingen te gaan doen.”